.....Van appels en peren gaat over liefde...leven alsof het je laatste dag kan zijn..over bezieling..over met je handen en je voeten stevig in moeder aarde...Het gaat over verlies en over winst. Over een leven vol energie en kracht , het gaat over vermeende zekerheden en vasthouden aan wat we schijnen te hebben...het gaat over kleinzieligheid en de grootsheid van een gebaar....het gaat steeds weer over vrijheid ( kan ik morgen in Afrika zitten?) en het gaat over u en mij.....we zijn levenskunstenaars. We zijn geacht te creeeren en vaak is het enige wat we willen...vasthouden aan wat we hebben. Ach... dat eeuwige vasthouden. Ik heb altijd willen ( moeten ) denken..dat ik morgen in Afrika kan zitten..alles achterlatend en gewoon gaan. Nieuwe creatieve ideeen opdoen...nieuwe mensen leren kennen..nieuw land ontdekken...en tegelijkertijd mijn werk doen. Dat altijd weer schijnt te zijn..mensen op hun poten te zetten...ze te vertellen dat ze heel wat meer zijn dan dat ze gedacht hadden. Mensen te laten ontwaken. En voordat ik het weet heb ik een hond gekocht of dan heb ik een kind.... en dan (moet) ik gaan met diezelfde bagage...van een verleden van die zoon en die hond......Ik laat ze achter in de wetenschap dat er goed voor ze wordt gezorgd. Slechte moeder ..hoor ik u zeggen. Ik laat ook dat achter me..uw woorden en uw oordelen en ga op pad. En daar kom ik een plant tegen en weer volgt mij een hond en weer volgt mij een kind en ik loop dan toch maar weer door. Met hond en kind en plant. En als ik terugkom ( wat niet vaak gebeurd) dan heb ik vele verhalen, voor diegene die het horen wil.
***** ***** ***** ***** ****** ****** ****** ****** ****** ******
Ben net terug van een soort feestje/ etentje op het boerenland. Jonge mensen die een inmens stuk land bezitten. Graag met en bij elkaar verkeren en nieuwe, innovatieve ideeen drinken als de wijn die op tafel staat. Hun ouders hebben arm geleefd en zijn rijk gestorven en zij hebben geerfd. En daar staan ze..geheel klaar om te genieten van hun bezit. En ik denk...tja..het bezit moet wel onderhouden..maar aan deze gedachte heeft nog nooit iemand ( in Ecuador) een gedachte gewijd.
Ik ben, zoals weinigen in onze wereld..iemand die graag de boel onderhoudt. Heb altijd in oude panden geleefd en ze weer gerestaureerd. Daar is geen verandering in gekomen. Iedere boerenhut wil ik een nieuw verfje geven..wil ik weer laten lachen. Zou vrijheid nou zijn... Los zijn van opvoedingspatronen? Los zijn van socialisatie? Los zijn.....van wat mensen van u en mij denken? Mijn vrijheid is altijd geweest...( nee niet morgen in Afrika kunnen zitten) maar
liefde.
deze had ik nooit eerder gehoord en ik ging voetje voor voetje dichterbij.
Zou vrijheid kunnen zijn...dat alles zou kunnen zijn...zomaar zijn? Zou vrijheid kunnen zijn dat ik alles zo maar zou kunnen omarmen...ongeacht wat de ander voor mij had bedacht. Zou vrijheid kunnen zijn dat ik mij kan verheugen...telkens weer in de ander.
Zou vrijheid kunnen zijn dat de ander zich telkens weer kan verheugen in mij? Zou deze liefde voor alles wat is niet de hoogste vorm van vrijheid kunnen inhouden.
oke, we willen vasthouden aan wat we hebben, maar is dat niet eigenlijk de grootste beperking. Ja natuurlijk je moet sterk zijn...je moet misschien wel rimpels hebben en misschien moet je wel een verhaal hebben.
Poort
