THUISKOMEN

Ontmoeting met een oude Indiaan.

Het zal in 2006 geweest zijn; toen ik nogal wat reisde. Ik kwam zo terecht in Misahualli- een dorpje dat aan de rivier NAPO ligt in de Oriente. Ze hebben een strandje en iedereen roept dan dat het zo mooi is...nou ik vond er niets aan. Het lijkt alsof we in Ecuador de dingen helemaal niet onderhouden en het maakte dus een smerige indruk op mij. Ik voelde dat ik hier wel moest zijn, maar niet dat strandje dus. Ik liep door het dorp, verder door het dorp; waar de huizen steeds minder mooi werden..sloppen eigenlijk. En ik loop een huis binnen ( wie loopt in godsnaam een huis binnen?) en daar zit een hele magere man, met lang haar op een bankje...er stond verder helemaal niets in dat huis. Hij staat op en begroet me of ik een oude bekende ben ( ??????) en ik begin te praten over wat ik van plan ben...Hij maakt een gebaar dat ik moet stoppen met praten en zegt:

We kennen elkaar, heel goed en we gaan ook met elkaar werken,

maar niet nu.

Toen, na een tijdje te hebben gezeten- stond hij op en omarmde mij. We zullen elkaar weerzien.

*******

Op dezelfde trip maak ik kennis met iemand die een klein vliegtuigmaatschappijtje heeft en vele Indianenstammen kent. het verhaal gaat de de HUORANIS..een aantal jaren geleden een missionarisechtpaar hebben vermoord. We vliegen naar hen toe. ( de Amazonia kent 250 pistes en de Indianen willen dolgraag hun eigen vliegtuigmaatschappij). Pepe, zo heette de vlieger, wist alles van verschillende begroetingen etc. en hij legde mij het een en ander uit. We komen op het open veldje aan- waar de HUARANIS leven als 500 jaar geleden. En Pepe wenst me veel geluk en zou me weer op komen halen; hij is supersnel weg. Er komt een hele groep met kinderen om mij heen staan en raken mij aan en mijn rode haar natuurlijk. De vrouwen zitten bij hun huisjes en gaan door met waar ze mee bezig waren. De hoofman komt naar mij toe ( dat was niet de bedoeling- ik moet de eerste begroeting doen)- en begroet mij. Ik maak een paar rare sprongetjes- ( doe ik altijd wanneer ik me super voel en ik kan er niets aan doen)- dat zorgt voor grote hilariteit en breekt de afwachtende houding van de vrouwen. Ze lachen..ik ben de zot.. De kinderen nemen mij mee- ik versta helemaal niets ---ze spreken Kitchwa--maar weet toch dat ze nu gaan zwemmen. Ze maken grapjes dat ik niet durf...als ze in het water rondtollen...ik spring met kleren in het water en speel met ze. We hebben reuzepret.

Ik loop door het dorp alsof ik het allang ken en ben absoluut niet bang. pepe haalt mij tegen de avond op en is reuzeverbaasd dat ik bij de mannen zit. Enkele jaren later komt de hoofdman mij opzoeken in Quito met zijn 3 vrouwen. Dat was ook weer heel bijzonder.

*******

ONTMOETING MET DE BROER VAN DE VERMOORDE MISSIONARIS

Ik geloof dat het de broer was of anders iemand van dezelfde kerk die ook weer een groep Indianen wilde bekeren. Deze missionaris en zijn vrouw woonden bij de kerk in een overigens prachtig huis in het Amazone gebied. Het bijzondere van dit stuk land was en is, dat het medicinale waterbronnen heeft. De missionaris verkocht het in flessen. dat vond ik al heel vreemd- was dit land niet van de Indianen?? Hij sprak met een groep Amerikanen, net toen ik er ook was...Ik stond een beetje afzijdig, omdat ik het water wilde proeven en ik geen enkele bedoeling had de missionaris te ontmoeten. Deze man en zijn vrouw spraken met de groep amerikanen...met fototoestellen en hawai sjirtjes ( u kent ze wel) op zo´n degenererende manier over de Indianen, dat ik dichterbij kroop en toen kon ik me natuurlijk niet inhouden...Ik vroeg hem waarom hij zo degenererend deed over deze mensen die vast en zeker meer wijsheid bezaten dan hij en ik vroeg hem wat hij deze mensen dan wel wilde leren???.... Ik was verschrikkelijk kwaad...toen ik zei, dat ik nu heel goed begreep dat de andere missionaris was vermoord... Ik zag de verbeten gezichten van de hele groep... en ik ging, na een slok water genomen te hebben...... Je zult voor je overtuiging nog eens in de gevangenis belandden- zei mijn oma......

ONTMOETING OP HET MIDDEN VAN DE WERELD
Op de een of andere manier kom ik in kontakt met een Indiaanse gids, die groepen mensen een aantal rituelen laat zien. Precies op de equinox zijn er altijd de 21 maart en 21 september verschillende rituelen van verschillende Indianenstammen die van overal over de hele wereld komen. Er is een ritueel speciaal voor toeristen. Ik doe daar niet aan mee...maar hij neemt mij mee om mij het echte midden te demonstreren. Natuurlijk is er een monument- en dat is een vreselijk monumnet. Maar deze man neemt mij mee de bergen in...waar we de auto moeten laten staan en verder moeten lopen.... Dan komen we op een plek ( waar nu archeologische onderzoeken gaande zijn) met 2 grote cirkels. Ik loop er omheen en ga in een van de circels staan...de tranen stromen over mijn wangen..en het is absoluut geen emotioneel huilen..maar een soort heilig huilen. Een thuiskom huilen.

Fernando...de Indiaan omhelst mij als ik uit de circel kom en zegt dat we elkaar allang kennen...en nodigt mij uit voor de geheime bijeenkomst van de indianen. Ik ben niet gegaan omdat ik ergens anders was.

******

ONTMOETING MET EEN SHAMAAN IN QUITO

Hij is kunstenaar en maakt mooie schilderijen--heel anders dan de mijne..en als ik er ben..wordt meegenomen door een vriendin..dan zie ik tientallen mensen de revue passeren en met hem willen praten. Hij wil met mij een ritueel doen en ik ga het vrij donkere kamertje binnen. Het is een ritueel met kaarsen op een vel papier..of een blad van een bananeboom. Ongelooflijk maar waar; na een half uur laat hij mij weten dat ik 5 keer een roep van moeder aarde heb gekregen om hier te komen. Op het papier kijken..levert mij een shock op..er staan 5 open monden...die iets roepen..

Ik heb vele ontmoetingen gehad en nooit een cent betaald voor de zogenaamde toeristische attracties; ik voelde mij vanaf het eerste moment- hier thuis. Ik weet dat ik overal op de wereld kan zijn, want thuiskomen doe je in jezelf.